Cmentarz Wojenny w Kołobrzegu to jedna z większych nekropolii z okresu II wojny światowej w Polsce, na której spoczywa ok. 1427 poległych żołnierzy.

Po zakończeniu walk o Kołobrzeg w marcu 1945 roku mogiły żołnierskie były porozrzucane po mieście i w okolicach Kołobrzegu. Dopiero w 1948 roku rozpoczęto masowe ekshumacje zwłok żołnierzy polskich i radzieckich, przenosząc je na obecny cmentarz. W 1963 roku nekropolia uzyskała formę architektoniczną – na grobach położono płyty z piaskowca. Pierwotnym projektantem miejsca pamięci był autor kołobrzeskiego pomnika Zaślubin Polski z Morzem – inż. Wiktor Tołkin. W latach 1979-1980 z inicjatywy Wojewódzkiego Komitetu Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa w Koszalinie wydzielono kwaterę wojenną z cmentarza komunalnego, znacznie rozbudowano, nadając jej formę Cmentarza Wojennego. Architekturę cmentarną zaprojektował artysta plastyk Zygmunt Wujek.
Liczbę poległych Polaków ustalano długo, dopiero w roku 2003 ukazała się Księga Poległych, opracowana przez dr. Hieronima Kroczyńskiego. Widnieje w niej 1427 udokumentowanych nazwisk, w tym: 7 polskich robotników przymusowych, którzy w czasie walk przebywali w Kołobrzegu, 7 żołnierzy Wojska Polskiego poległych podczas Wojny Obronnej w 1939 roku, pochowanych w Kołobrzegu, 98 żołnierzy 1 Armii WP, zaginionych bez wieści podczas walk, a także 15 żołnierzy tej armii, którzy zginęli w wypadkach.
Na kwaterę główną Cmentarza Wojennego wchodzi się od strony ulicy 6 Dywizji Piechoty. U wejścia znajduje się płyta plastyczna, przedstawiająca bitwę o miasto, na której ukazano rozmieszczenie związków taktycznych i zasadnicze kierunki działania. Naniesiono tu również obiekty, o które toczyły się najcięższe boje: Gazownia, Dworzec PKP, Białe i Czerwone Koszary, Kolegiata, Kościół św. Jerzego i Fort Ujście (obecnie latarnia morska). Dalej stoi pomnik-sarkofag, poświęcony poległym w walkach o Kołobrzeg w marcu 1945 roku. We wnętrzu umieszczone są łuski armatnie z ziemią zebraną w miejscach, o które toczyły się najcięższe walki.
Za pomnikiem znajduje się duży plac z ołtarzem polowym, zbudowanym z kamieni zniszczonego w czasie wojny kościoła p.w. św. Jerzego. Na placu, przed ołtarzem odbywają się msze polowe i apele poległych. Po lewej stronie ołtarza znajduje się specjalna kwatera poświęcona 7 żołnierzom polskim z Armii „Pomorze”, którzy zmarli w lazarecie, wskutek wcześniej odniesionych ran podczas walk we wrześniu 1939 roku. W części cmentarnej nekropolii stoi Pomnik Chwały z tarczą, na której widnieją dwa grunwaldzkie miecze. Przy pomniku znajdują się dwie mogiły pojedyncze. Jedna z nich to grób ppor. Emilii Gierczak (poległa prowadząc pluton do ataku w okolicach fabryki farmaceutyków)
Za Pomnikiem Chwały znajdują się zbiorowe mogiły żołnierskie (kwatery), oznaczone literami od A do P.
Do cmentarza wojennego przylega kwatera uczestników walk o Kołobrzeg, Lenino, Monte Cassino, Sybiraków i innych zasłużonych ludzi walki. Centralną część kwatery zajmuje pomnik Matki Polki. Na drugiej z wydzielonych kwater spoczywają żołnierze Armii Krajowej. Nad mogiłami góruje pomnik ze znakiem Polski Walczącej.