Możliwość zwiedzania indywidualnego bądź z przewodnikiem.

Kościół pw. św. Erazma i Pankracego.
Kościół wzmiankowany pośrednio w 1228 r., średniowieczna budowla spłonęła 1303 r., nowy budynek wzniesiony w dwóch etapach: 1380-1400 powstało prezbiterium i mury obwodowe korpusu, w I tercji XV w. nawa środkowa i sklepienia. Po zniszczeniach w okresie wojny trzydziestoletniej około 1662 r., odbudowę kościoła wykonali Jezuici, przeprowadzając w I poł. XVIII w. barokizację wnętrza, kolejne remonty w latach 1878-1880 i w XX w. Jest to orientowana kamienna bazylika o trzynawowym korpusie, wydłużonym pięcioprzęsłowym prezbiterium, zakończonym wielobocznie, silnie oskarpowana, kamienna wieża na osi korpusu zwieńczona ośmiobocznym hełmem z prześwitem z 1736 r. Kościół nakrywa dwuspadowy dach, otwory okienne ostrołukowe i rozglifione z kamiennymi maswerkami, w elewacji południowej gotycki polichromowany portal z tympanonem, w przyziemiu wieży podcień i główne wejście. Przy prezbiterium stoi dwukondygnacyjna zakrystia, z otwartą arkadą na piętrze, przy korpusie od strony południowej renesansowa kaplica kopułowa, od zewnątrz w ścianie frontowej ambona-balkon. Pomiędzy skarpami prezbiterium manierystyczna, otwarta dwuarkadowa kaplica grobowa z 1609 r. i kolejna z początku XVIII w. po przeciwnej stronie. Wystrój i wyposażenie z różnych okresów m.in. ołtarz główny autorstwa Tomasza Weisfeldta, dwa ołtarze z I ćw. XVIII w., renesansowa, drewniana, polichromowana ambona z 1591 r., kamienne chrzcielnice: barokowa z około 1720 r. i neogotycka z połowy XIX w., drewniane, intarsjowane stalle z 1576 r., drugie późniejsze z XVIII w., organy A. Caspariniego z 1706 r. We wnętrzu umieszczono duży zespół barokowych drewnianych, polichromowanych figur i obrazów olejnych z XVIII w. W murach zewnętrznych zachował się okazały zespół epitafiów i płyt nagrobnych z XVI-XVIII w.