Podcienia charakterystyczne dla gliwickiego Rynku są elementem wyróżniającym Gliwice spośród innych miast województwa śląskiego.

Rynek w Gliwicach został wytyczony i ukształtowany jako centralny plac miasta w momencie jego lokacji na prawie niemieckim w XIII wieku i, co jest zrozumiałe, na przestrzeni dekad i stuleci wielokrotnie się zmieniał, najczęściej z powodu pożarów. Jednak każdorazowo zabudowa nie naruszała średniowiecznego zarysu ulic i placów. Ostatnia taka wymiana nastąpiła relatywnie niedawno, bo po 1945 roku. I to, co obecnie widzimy, to artystyczna kreacja architekta, dr. inż. Franciszka Maurera.
„Repolonizacja” naszego Rynku, czyli dodanie arkad w przyziemiach kamieniczek, miała na celu zaakcentowanie polskości jako antidotum dla przesiedlonych mieszkańców próbujących zapomnieć o koszmarze wojennym. Nie chodziło tu, jak niektórzy mu przypisują, o zgodny z linią partii polityczny podtekst. Trzeba też pamiętać, że w latach pięćdziesiątych, sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego stulecia obiektów z przełomu XIX i XX wieku (a z tego czasu pochodziła przedwojenna zabudowa Rynku) nie traktowano jako architektury zabytkowej.
W efekcie tych prac obecnie na terenie starówki gliwickiej występuje zabudowa z przełomu XIX i XX w. zabudowa oraz obiekty współczesne o charakterze plombowym, stylizowane na historyczne z dominacją cech renesansu.