Wystawa „Współczesne inspiracje zapaską świętokrzyską” dr Karoliny Sideł-Kozieł to cykl malarski 12 obrazów inspirowanych 12 zapaskami świętokrzyskimi. Pierwsze obrazy inspirowane motywem regionalnym postały w 2015 roku. Jest to 12 wystawa.

„Współczesne inspiracje zapaską świętokrzyską” dr Karoliny Sideł-Kozieł to z jednej strony kontynuacja działań malarskich artystki (dwanaście obrazów i dwanaście zapasek), z drugiej nowy rozdział, w którym wątek rodzinny w połączeniu z kolorem staje się nową, malarską opowieścią (zapaski prababci, babci i mamy oraz odpowiadające im obrazy). Tym razem artystka porzuca czerwień i czerń, eksploatowane we wcześniejszych cyklach i idzie śmiało w stronę koloru.
Sama zapaska, kojarzona jako część stroju odświętnego ale też chroniąca przed zimnem, wiatrem, deszczem pojawia się na wystawie w dwóch odsłonach: malarskiej i jako obiekt. Obrazy o formatach 100×100 cm, malowane w różnokolorowe pasy nawiązują do raportów na wybranej tkaninie. Nie jest to jednak przeniesienie, odtworzenie malarskie wzoru z fotograficzną dokładnością. Artystka stara się oddać barwę, strukturę tkaniny, nie zaś przenieść dokładnie stronę wizualną. Płótna mają stać się swoistym dialogiem między zapaską – stającą się niejako obiektem, a widzem. Odbiorca stawiany jest tym samym w pozycji „naprzeciw” tego co znane a nowe. Artystka wpisuje go w nowe znaczenie
samej zapaski i inspiracje na płótnie. Równość i rytmiczność nitek tkaniny zestawia z malarskim obrazem, pokazuje kontrast między farbą a wełną. Kolor nakładany na płótno dość swobodnie, będący nierówną wstęgą koloru, rozedrganą i ruchliwą, stawia artystkę w opozycji do wycyzelowanego niekiedy i syntetycznego malarstwa geometrycznego. Niedoskonałość ruchu ręki zdaje się być zapisem chwilowej emocji gestu, jego nieskrępowane ożywienie pokazane kolorem, tożsame artystce połączone z inspiracją tkaniną daje wstęp do opowieści bardziej osobistej.
Pokazane na wystawie zapaski prababci (Otolii Kłębek z domu Pałgan), babci (Marianny Zielińskiej z domu Kłębek) i mamy (Grażyny Kozieł z domu Zielińskiej) to próba pokazania własnych inspiracji od innej strony. Szukanie korzeni, świadczących o pewnej przynależności do regionu, próba odnalezienia cząstki własnej przeszłości w pasiastym materiale są swoistym zapisem pamięci.
Podobnie zapaski, których właścicielkami były kobiety wcześniej nieznane artystce, a o których opowiadali członkowie ich rodzin przekazując pasiak. Kobiety tkające swoje przedsobne czy naramienne fragmenty garderoby, zostawiły fragmenty swojego losu wplecione w wątek. Znajdowane w szopach, na strychach, zapomniane jak ich historie, znikające w przestrzeni czasu, zapaski zamienione są na wystawie w obiekty: z Chełmiec, Oblęgora, Pępic, Straszowa czy Przedborza. Pokazują pewną przynależność: kobieta – zapaska jako nierozerwalną parę. Sugerują istnienie historii kobiet za każdą z pokazywanych zapasek.
Artystka jednak oddziela strefę zapasek rodzinnych od tych „zdobytych”. Zostawia też puste płótno obok blejtramu mamy. Zostawia biel przestrzeni malarskiej i puste miejsce na zapaskę. Przestrzeń otwartą dla własnej twórczości i poszukiwań. Miejsce do zapisania fragmentu własnej opowieści.