Śląsk to wyjątkowe miejsce, w którym splatają się dzieje różnych narodowości: tych żyjących tu od pokoleń i tych napływowych. Co wiemy o miejscu, w którym żyjemy? Czy znamy historię ludzi, z którymi na co dzień się stykamy? Co skłoniło ich do przyjazdu lub też pozostania tutaj na stałe?

Emigracja, imigracja to hasła w dzisiejszym, jakże mobilnym świecie nam bliskie. Niestety do migracji zmuszały bardzo często warunki zewnętrzne, niezależne od ludzi (w tym wojny i krwawe konflikty graniczne), nierzadko brutalnie wyrywające ich z dotychczasowych siedlisk od pokoleń. Z przymusowymi migracjami wiąże się nierozerwalnie konieczność tworzenia swojego życia w zupełnie obcym miejscu.
Takim były niewątpliwie Łambinowice (do 1945 r. Lamsdorf) dla Polaków, byłych jeńców wojennych, którzy po zakończeniu II wojny światowej podjęli decyzję o pozostaniu na Śląsku. Żołnierzy Wojska Polskiego, którzy trafili do niewoli niemieckiej po walkach w 1939 r. przetrzymywano m.in. w tamtejszym obozie dla szeregowych i podoficerów. Liczbę Polaków szacuje się na ponad 70 tys. z ok. 300 tys. jeńców różnych narodowości, którzy przeszli przez kompleks obozów Lamsdorf w latach II wojny światowej. Wielu z nich pracowało w miejscowych oddziałach roboczych na rzecz niemieckiej gospodarki, m.in. w Grabinie (Grüben), Sowinie (Annahof), Wierzbiu (Wiersbel)… i wielu innych miejscowościach regionu. Byli zatrudniani w rolnictwie, zarówno w majątkach wielkich posiadaczy ziemskich, jak i u mniejszych gospodarzy, zajmowali się też budownictwem, transportem i melioracją. Zasilali szeregi robotników w hutach, stolarniach i młynach.
Wspólnie z prelegentem zastanowimy się, co nimi kierowało, że po zakończeniu wojny dobrowolnie postanowili tu zostać na stałe. Spróbujemy poznać ich pierwsze wrażenia, oczekiwania, bolączki. A może także rozczarowania i chwile wątpliwości: czy dobrze zrobili? Wybierzemy się w fascynującą wędrówkę po Łambinowicach sprzed lat.