Niematerialne dziedzictwo, choć kruche, to niezbędne w procesie kształtowania tożsamości grup czy jednostek. Jego ulotność uderza zwłaszcza w warunkach wojny i zniewolenia.

Mamy dowody na to, że nawet w trudnych obozowych realiach, z dala od kraju, można było kultywować np. narodowe tradycje muzyczne obrzędy świąteczne, zwyczaje kulinarne. Tak czynili jeńcy niemieckich obozów w latach II wojny światowej – wielomilionowa rzesza ludzi z różnych państw, armii, narodów, religii. W kontekście Stalagu VIII B Lamsdorf o tym zjawisku pisał Szlomo Sela, jeniec brytyjski żydowskiego pochodzenia: Turysta, który jeździ po wielkim świecie, nie spotyka tylu różnych i dziwnych typów, jakie mógłby spotkać tutaj [w Lamsdorf], jakich nie znajduje się nigdy razem, członków różnych narodów, ludzi bez kraju i bez nazwy, którzy przechadzali się po tym centralnym obozie […]. Mieszany materiał ludzki dzieliły rozmaite przeciwieństwa i różnice charakteru, języka, zwyczajów, poglądów, poziomu życia i dążeń […] Jedyną rzeczą wspólną było to, że byli zebrani w jednym miejscu. Byli równi pod względem braku wolności.

Wśród przykładów podtrzymywania własnych tradycji w obozie, tych charakterystycznych dla danej grupy, ale i takich, które zbliżają, wymienić można chociażby rozgrywki sportowe organizowane przez Brytyjczyków i Polaków. Kiedy ci pierwsi grali w krykieta czy w rugby, to drudzy chętnie zasiadali do partii szachów lub warcabów. Łączyła ich jednak miłość do piłki nożnej i chęć rywalizacji w zawodach sportowych. O tym i innych aspektach pielęgnowania tradycji w niewoli opowiedzą w trakcie spotkania Regina Chojna i Anna Wickiewicz z naszego Muzeum.

Serdecznie zapraszamy!