Dworzec Centralny został wzniesiony przez zespół projektowy kierowany przez Arseniusza Romanowicza. Centralny, okrzyknięty „najnowocześniejszym dworcem w Europie”, istotnie stanowił duże osiągniecie w dziedzinie architektury kolejowej.

12 września

Rozwarstwienie budowli na odrębne jednostki konstrukcyjne pozwoliło na etapowanie realizacji inwestycji i utrzymanie kursowania pociągów na linii średnicowej w obrębie sukcesywnie oddawanych do użytku torów i peronów. Nie szczędzono środków na nowoczesne technologie, chociaż nie wszystkie sprawdziły się w warunkach socjalistycznego państwa. Funkcjonalnie wszystkie elementy struktury wnętrz wpisano w dwa poziomy dworca – część podziemną w wykopie stacyjnym, krytą płytą żelbetową na siatce słupów oraz wysoką na 20 metrów halę dworcową. Pięć galerii w formie podziemnych korytarzy z przyległymi pomieszczeniami tworzy poziom pośredni między czterema peronami dworca, a parterem hali. Stanowiły one kluczowe dla koncepcji architektów elementy organizacji ruchu pasażerów powiązanej z ruchem pociągów i układem stacyjnym.
W czasie zwiedzania, oprócz przybliżenia dziejów tej budowy, wskazane zostaną elementy pierwotnej koncepcji, które w dalszym ciągu są widoczne w przestrzeni dworca. Istotnym elementem będzie zwrócenie uwagi na rolę dworca w kontekście urbanistycznym miasta, oraz komunikacji miejskiej i międzymiastowej, a także walory artystyczne zaproponowanych rozwiązań architektonicznych i koncepcji wnętrz.