Koronki koniakowskie – jednoczą, inspirują, kształtują twórczość i wrażliwość artystyczną. Tradycja, która nie dezaktualizuje się, łączy pokolenia i pobudza troskę.

Koronka koniakowska, tradycja przekazywana z pokolenia na pokolenie od ponad 140 lat. Twórczość ciągle żywa, pielęgnowana, otoczona troską. Zajmują się nią kobiety mieszkające w Koniakowie, Istebnej i Jaworzynce w Beskidzie Śląskim. Ten rodzaj koronki nie powstaje w żadnym innym regionie Polski ani świata. Tradycja heklowania (szydełkowania) koronki koniakowskiej ma ogromny wpływ na codzienność i obyczaje społeczności. Nie istnieją graficzne wzory, z których można odtwarzać koronki. Bogactwo motywów i wyobraźnia koronczarek pozwalają tworzyć „rózie” niepowtarzalne. Tradycja, której nośnikiem jest międzypokoleniowy przekaz silnie jednoczy i ubogaca.
Z podstawowych splotów: łańcuszka, półsłupków i słupków tworzone są elementy – motywy. Wzory, do wykonania poszczególnych elementów, czerpane są ze świata przyrody i życia codziennego, przekazywane z pokolenia na pokolenie. Koronka koniakowska charakteryzuje się przede wszystkim mnogością motywów, głównie przyrodniczych, skomponowanych koliście lub gwieździście, wykonywanych z białego lub kremowego kordonka. Poszczególne elementy wykonywane są osobno, a następnie układane koliście i łączone szydełkiem od najmniejszego do cnajwiększego, tworząc w ten sposób serwetki o różnych średnicach i kształtach.
Tradycja wytwarzania koronki koniakowskiej została wpisana w 2017r. na Krajową Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego.