Wystawa fotograficzna pt. „NAFTOWE DROGI. EMIGRACJA. NIEPODLEGŁOŚĆ.” ma za zadanie przybliżyć mało znane wątki związane z historią polskiego przemysłu naftowego.

Głównym celem wystawy jest pokazanie polskich naftowców, zaangażowanych w walkę o wolność i niepodległość ojczyzny, a także tych, dzięki którym powstawały i rozwijały się kopalnie ropy naftowej, zlokalizowane niemal na wszystkich kontynentach naszego globu.
Poprzez archiwalne fotografie, Muzeum w Bóbrce pragnie przypomnieć, że rodzący się w Galicji przemysł naftowy, nie tylko zmienił gospodarczo te polskie ziemie, gdzie powstawały kopalnie, ale też przekształcił mentalnie społeczność, która je zamieszkiwała. Wraz z rozwojem przemysłu poprawiła się sytuacja materialna oraz wzrosła świadomość narodowa chłopów, a później robotników naftowych. Aktywność społeczno-polityczna, poczucie przynależności do jednej wspólnoty były niewątpliwie umacniane poprzez działalność założycieli przemysłu naftowego, ale wzmocnieniu więzi z ojczyzną, paradoksalnie przysłużyła się emigracja zarobkowa. Powstające na całym świecie kopalnie naftowe wymagały zatrudnienia wyspecjalizowanych pracowników, a za takich uchodzili Polacy, szczególnie ci, którzy pierwsze szlify nafciarskie zdobywali na kopalni w Bóbrce.
Prawie wszędzie tam gdzie były pokłady ropy naftowej można było spotkać polskich nafciarzy. Wyjazdy nasiliły się szczególnie na początku XX wieku. Najpopularniejsze były wyprawy zarobkowe na teren zagłębia wschodniego, w rejon Borysławia i Drohobycza, ale równie chętnie wyjeżdżano do Rumunii, Rosji, Chile, Nowej Zelandii, na Borneo a nawet na Trynidad. Polacy pracowali w przemyśle naftowym w obydwu Amerykach, szczególnie głośna była emigracja do Argentyny, gdzie polscy naftowcy wprowadzili nowoczesne metody wiercenia.