Prezentacja etapów przemian i transformacji formy i funkcji budynku wyróżnionego w 2014 r. w konkursie „Zabytek zadbany” –  od zajezdni tramwajowej do muzeum.

W oparciu materiały archiwalne – oryginalne plany projektowe z pocz. XX wieku, przez archiwalne zdjęcia po dokumentację przebudowy, uczestnicy poznają,  jak zmieniała się w czasie Zajezdnia Niemierzyn.

Zwieńczeniem spotkania będzie wspólna wizyta w muzeum i możliwość poznania znanych i nieznanych elementów historycznej architektury zajezdni.

Grupa – max 30 os.

Zbiórka grupy – hall wejściowy muzeum.

Koszt – 1 zł/os

10 lat po rozpoczęciu elektryfikacji tramwajów szczecińskich zaczęło brakować miejsca na zwiększającą się liczbę wagonów. W 1913 r. oddano więc do użytku zajezdnię według projektu dwóch berlińskich architektów Griesbacha i Steinmetza. Jest to jeden z piękniejszych tego typu obiektów w Szczecinie dzięki spadzistemu dachowi z przeszklonym, przestronnym frontonem, zdobionym dużym zegarem. W 1925 roku zapadła decyzja o rozbudowie o kolejną halę z 5 torami postojowymi, a także dwutorowy warsztat. Zajezdnia reprezentuje typ czołowy (jest nieprzelotowa); 16 torów kończy się ślepo w halach budynku głównego Jeden tor otwarty przy ścianie zachodniej budynku głównego kończył się w magazynie soli. Poza halą tramwajów przy ul. Niemierzyńskiej 18 znajdowała się również dyspozytornia, sala konduktorska, pomieszczenia biurowe oraz pracownia krawiecka, gdzie szyto i przerabiano mundury ekip tramwajowych. Kompleks warsztatowy obejmował odlewnię metali kolorowych (elementy motorów i trakcji), kuźnię i ślusarnię.
W roku 1959 zostały opracowane pierwsze, niestety niezrealizowane założenia dotyczące modernizacji i rozbudowy kompleksu. Przewidywano kilka wariantów prac, w ramach których miano przede wszystkim rozbudować układ torów dla stworzenia zajezdni przelotowej. W latach 90. XX wieku planowano w sąsiedztwie zajezdni Niemierzyn wybudować tymczasową pętlę tramwajowo-autobusową, która przewidziana była tylko dla jednej linii tramwajowej 3. 1 października 2004 roku, wraz z końcem historii kompleksu jako zajezdni, rozpoczął się nowy etap jej dziejów.
Z dniem 1 stycznia 2006 r. powołano nową samorządową instytucję kultury – Muzeum Techniki i Komunikacji – Zajezdnia Sztuki. W budynku, wpisanym do rejestru zabytków pozostawiono wiele elementów oryginalnego wyposażenia technicznego, choćby suwnicę czy elementy” podtorówki” czyli urządzenia do konserwacji i naprawy kół tramwajowych. Zachowały się również świadectwa wojennej historii obiektu jak np. betonowy schron przeciwlotniczy.
W 2010 r. Muzeum rozpoczęło przyjmowanie gości.